I love a parade ....

... en bara í sól og blíðu með fjölskyldunni.

En skrúðgöngur eru nú ekki það sem hvílir svo þungt á mér núna að ég finni mig knúna til að setja nokkrar línur á blað og deila með ykkur. Heldur er það karlmannsleysið sem íþyngir mér. Samt fékk ég ekki í hnén þegar Guðmundur skólastjóri reyndi við mig um daginn!

Nei, ekki kveikti Guðmundur í mér, heldur blikka ég bara múrarann út um eldhúsgluggann og skil súkkulaðimuffins eftir handa honum, nafnlaust. Blygðunarlaust reyni ég ekki að hylja brjóstaskoruna svo hálfsextugir menn roðna og fara hjá sér en geta samt ekki tekið augn af bringunni á mér. Halla undir flatt og set upp hvolpaaugun og bít á vör til að fá mínu framgengt og hlæ dillandi hlátri að jafnvel ófyndnum bröndurum. Allt þetta til að njóta aðdáunar, fá hrós, athyggli, finnast ég æðisleg, verðug, dáð og þráð!

Ég hef ekki verið kysst í 18 mánuði eða svo. Svo langt síðan að ég man varla hvernig á að kyssa lengur. Man ekki tilfinninguna sem fyglir því að kyssa einhvern. Fá spennusting í mjóbakið. Ég er bara pirruð, uppsökk, hvatvís, hvöss, örg og erfið í umgengni. Ég sé sjaldan mann sem mér finnst aðlaðandi eða kveikir neista, mann sem mig langar að kyssa, koma við, anda að mér. Ég er vonlaus.

Ég kom sjálfri mér á óvart um daginn, upplifun sem gaf vísbendingu um hversu langt er síðan ég hef karlmanns kennt. Ég var að horfa á gamla þætti af Frasier og mér fannst Kelsey Grammer aðlaðandi og kynþokkafullur!